blog

•  6-3-2023 20:03

Samenwonen. Met fietslief, (zie blog: 'In blijde verliefdheid'). Een nieuw huis, een nieuw leven. Appartement gevonden in Amsterdam Zuid-Oost. Op de zevende verdieping. Het huis vond ik betoverend: Zoveel ruimte. Zoveel licht. Zoveel rust. Ik was verliefd op dat appartement. "6 mei 1989, zaterdagochtend vroeg. Liggend in bed nog, de balkondeur wijd open. De zon schijnt te beseffen dat ie mag stralen, de natuur ontwaakt langzaam. Een zoete, warme bijna-zomer-geur komt bij ons binnen. De vogels knisperen, kwetteren of fluiten. Kanariepieten op balkons, merels en eksters langs vliegend; ze maken zich op voor de dag. Alleen de metro en af en toe de aanslaande koelkast verbreken soms deze sluimerende stilte. We zijn loom en lui."

•  22-2-2023 20:44

23 jaar. Ik werkte als verpleegkundige een periode op een kindergroep voor kinderen met een lichamelijke en geestelijke handicap. Sabrina kwam daar wonen. Ik ontmoette vrijwel elke avond de moeder van Sabrina. We verzorgden Sabrina. Praatten over het overweldigende proces van loslaten dat ze als moeder doorliep. En zij zag de speciale band die Sabrina en ik per direct met elkaar kregen. Ze benoemde mij met een grote lach als 'petemoei' van Sabrina. Niets officieels. Niets wettelijks. Puur uit het hart. En dat was een rol die nooit stopte...

•  5-2-2023 16:44

En daar kwam hij aanlopen. Over het pad. Fiets aan de hand. Ontspannen loopje. Blije krullenbol. Hij werd door de campingbeheerder tegenover me geplaatst. Aan de andere kant van het pad. Ik keek stiekem naar hem. Hij keek even naar mij en knikte. En daar gebeurde het... "Al eeuwenlang worden dezelfde woorden dezelfde uitdrukkingen en dezelfde gezegdes gebruikt om weer te geven hoe fijn het kan zijn tussen twee mensen. (...)" Ik was verliefd...

•  22-1-2023 17:12

In mijn blog 'ADEM IN EN ADEM UIT' van 11-11-2020, schreef ik over mijn jonge leven met astmatische bronchitis. Wat me opviel in mijn eerste dagboeken was dat ik over veel en van alles schreef. Maar niet over mijn weken met astmatische bronchitis. Best wonderlijk. Want het maakte een frequent deel van mijn leven uit. Bepalend ook. Pas tegen dat ik 22 jaar was, heb ik er eens woorden aan gegeven. Om het proces van het leren omgaan met een handicap, een beperking, te omschrijven. "Zo gewoon dat alles werkt wat in je lijf geschapen is. (...)"

•  15-1-2023 16:02

Altijd weer dankbaar voor mensen die een visie hebben om iets op te pakken dat deze wereld beter maakt. Vrouwen, mannen of kinderen. Dichtbij. Of ver weg. Bij hen sluit ik mij graag aan. In het groot of in het klein. In actie. Of in inspiratie voor mijn leefstijl. Om weer: te denken, te vechten of mee te werken. Aan een mooiere vorm van onze wereld. Misschien dwaas dat ik ooit dacht dat wereldwijde vrede haalbaar was. Maar nog steeds geloof ik er heilig in dat we in de kleine cirkel mensen om ons heen vrede en licht kunnen brengen. Steeds en altijd weer.

•  15-1-2023 15:33

Opnieuw een film. Het weergaloos onrechtvaardige. Het onbegrijpelijk wrede. Ik kon er geen plaats voor vinden binnen in mij. Niets in mij begreep het. Niets in mij wilde het. Alles in mij wilde het voorkomen. Alles in mij voelde de overweldigende machteloosheid daarin. Om gek van te worden. En dat wilde ik toch wel graag voorkomen.

•  15-1-2023 14:53

Van jongs af aan had ik er last van. Ruzies in het klein. Oorlogen in het groot. Waar dan ook. Hoe had ik me te verhouden tot mensen die elkaar om welke reden dan ook niet mochten? En daarover met elkaar in gevecht gingen? Moest ik me er nou juist tegenaan bemoeien? Of moest ik nou juist alles aan me voorbij laten gaan en doen alsof het niet bestond? Moest is het er met anderen over hebben? Of moest ik erover zwijgen en me richten op de goede dingen in het leven? Dat laatste trok me wel: een soort van mijn-kop-in-het-zand-aanpak...

•  11-1-2023 17:44

Er zíjn blijkbaar valkuilen in ons leven die we niet goed weten op te lossen: "Dinsdag 6-12-1988. (23 jaar). Soms valt het helemaal niet mee om alles te combineren. Als mens neem je deel in zoveel groepen binnen de maatschappij. En die eisen allemaal een zo andere inzet van je, dat dit een bepaalde flexibiliteit vraagt in je aanpassingsvermogen. Soms is het programma zo vol dat er amper ademruimte is om alle opgedane ideeën en ervaringen te verwerken of op een rijtje te zetten." Ik ben en heb veel veranderd in mijn leven. Maar dit punt....

•  11-1-2023 17:06

Na mijn opleiding tot 'Z-verpleegkundige' besloot ik een tijdje voor een uitzendbureau te gaan werken in regio Den-Haag. Om de verschillende mogelijkheden in de gezondheidszorg eens te ontdekken. Ik werkte op alle plekken, behalve een algemeen ziekenhuis. Geen vast team, maar steeds 'opnieuw' beginnen in steeds weer andere teams. Dat gaf me een vrij gevoel, maar het bleef ook altijd wat aftasten of ik een fijne, werkbare plek vond in het tijdelijke team waaraan ik werd toegevoegd.

•  1-1-2023 19:47

Het onder woorden brengen van mijn eigen gevoelens in een persoonlijk gesprek vond ik indertijd lastig; 19/20 jaar oud. In pogingen om mijn innerlijk leven tóch te beschrijven, bleef ik wat dichten. Zonder pretenties. Voor een lieve collega-studente, uit mijn jaargang van de opleiding, schreef ik indertijd een gedicht. Ik weet niet of daar dit gedicht iets in heeft betekend, maar ze is nog steeds mijn, langst gekende, vriendin.

•  25-6-2021 14:32

Zélf schrijven bleek voor mijzelf, in mijn groei naar volwassene, ook steeds meer een manier om dingen op een rijtje te zetten. Altijd in dagboekvorm, soms in tekstvorm en steeds regelmatiger in dichtvorm. Ik deelde die passie met een aantal mensen om me heen, zeker toen ik uit huis ging, in opleiding tot Z-verpleegkundige.

•  21-6-2021 16:00

In voorgaand blog vertelde ik over mijn levensreis met het gedichtenprogramma 'Candlelight', met de geweldige, dramatische stem van Jan van Veen. In dit blog aanvullingen op dit tijdsbeeld in mijn leven: zelf op reis. Zweden...