BALANCEREN

"Dinsdag 6-12-1988. (23 jaar)
Soms valt het helemaal niet mee om alles te combineren.
Als mens neem je deel in zoveel groepen binnen de maatschappij, en die eisen allemaal een zo andere inzet van je, dat dit een bepaalde flexibiliteit vraagt in je aanpassingsvermogen.
En dat is goed en geeft een enorm bevredigend gevoel als alles weer rond is. 

Maar soms is het programma zo vol dat er amper ademruimte is om alle opgedane ideeën en ervaringen te verwerken of op een rijtje te zetten.
En dat is best nog een tijdje op te vangen door extra snel te denken en tijdens de reizen van hot naar her te doen en denken wat je normaal gesproken op een vrije avond of dag doet.

Maar op den duur is het én een vol programma afwerken én snel-en-op-korte-tijd nadenken zo vermoeiend, dat het tempo zakt en de oververmoeidheid in gaat treden.
Zoals nu...
En dan kom ik aan schrijven en leuke dingen doen niet meer toe. Maar ik heb mijn slaap ook best hard nodig, wat niet altijd meer lukt..."

En hier sta ik, 30 jaar later.
Met nog steeds hetzelfde dilemma.
Best een taaie spiegel om het zo terug te lezen.

Er zíjn blijkbaar valkuilen in ons leven die we niet goed weten op te lossen.
Want ik had bovenstaande vorige week ook nog kunnen schrijven.

En ik doe nu nog steeds wat ik in die tijd ook als oplossing dacht in te kunnen zetten:
Versnellen; meer proberen te doen in dezelfde tijd en elk vrij gaatje vullen met actie.
Tot de ballon leegloopt en het op is.
Dan ben ik volledig uit balans en dan val ik stil.

En als ik stilval doe ik zoals ik toen óók deed:
"Rust,
stilte,
veiligheid,
zekerheid,
energie opladend,

mezelf zijn
mezelf accepteren
teruggetrokken in mezelf
mezelf zoeken
mezelf stimuleren tot mezelf zijn.

Alles kan
in deze paar minuten:
koptelefoon op
Alison Moyet luid aan
mijn eigen wereld
geen invloeden van buitenaf
muziek sluit de wereld buiten.

Muziek,
een grens leggend tussen
mij mezelf zijn
en de buitenwereld...
ik voel me op mijn gemak.

             Sanne."

Tegenwoordig duurt het opladen een paar uur in plaats van een paar minuten. En Alison Moyet is vervangen door andere muziek.
Maar verder is alles nog gelijk aan wat ik in mijn dagboek schreef...

Lang heb ik niet geweten en beseft dat ik geboren ben als hoog gevoelig meiske.
Waardoor ik extra veel aanvoelde en aanvoel.
En extra veel prikkels een plek te geven had en heb.
Tot voor kort heb ik elke dag geprobeerd te leven zoals anderen om me heen.
Denkende dat iedereen het leven ervoer zoals ik.
En omdat ik niet anders wilde zijn dan de anderen om me heen, deed ik buitengewoon goed mijn best.
Om hetzelfde te reageren en te leven als de anderen.
Steeds weer opnieuw.
Dat heeft elke dag veel extra energie van mij gevraagd, besef ik sinds kort. 

Náást mijn grote zorgzaamheid voor anderen.
Én naast mijn overtuiging dat je als sterk mens in de maatschappij naast degenen gaat staan die (tijdelijk) minder sterk zijn. Onaflatend. Trouw.
Mijn eigen grenzen vinden? Was en is met al deze elementen samen een uitdaging.
Een bijna onmogelijke uitdaging.
Waar ik zo af en toe in mijn leven goed op kon en kan vastlopen.

Dan is daar mijn steeds terugkerende moeite met balanceren.
Balanceren tussen alle drukke bezigheden en mijn eigen rust en welzijn:
"Ik blijf steeds doen zoals ik altijd heb gedaan, waardoor mij blijft overkomen wat mij altijd overkomt.
                           Naar: Mark van den Broek."

Ik ben en heb veel veranderd in mijn leven.
Maar dit punt blijkt een 'stabiel balanceer-probleempje' te zijn...
Nu ben ik 57 jaar.
Tijd voor anders kijken?
En voor nieuwe keuzes?
Is dat een mogelijke uitdaging?
Met een paar wijze mensen om me heen die met me meekijken?
Ja.
Volmondig ja.