VREDE, DEEL 1

De kilte in de wereld.
Welke puber strijdt er niet zijn of haar eigen strijd mee?
Want hoe zit dat nu eigenlijk?
Zou het mogelijk zijn om ooit vrij van oorlog te zijn, wereldwijd?
En in die tijd vroeg ik mij af:
'Wat kan ik daar als puber of jong volwassene in betekenen?'
Ik; zo'n klein onderdeel van het geheel....

Van jongs af aan had ik er last van. Ruzies in het klein.
Oorlogen in het groot. Waar dan ook.
Hoe had ik me te verhouden tot mensen die elkaar om welke reden dan ook niet mochten?
En daarover met elkaar in gevecht gingen?
Moest ik me er nou juist tegenaan bemoeien?
Of moest ik nou juist alles aan me voorbij laten gaan en doen alsof het niet bestond?
Moest is het er met anderen over hebben?
Of moest ik erover zwijgen en me richten op de goede dingen in het leven?
Dat laatste trok me wel: een soort van mijn-kop-in-het-zand-aanpak:
Jeugdjournaal kijken, zodat het nooit té erg overweldigend werd, en in gesprekken met leeftijdgenoten me op de oppervlakte houden. Alsof het me niets deed en niet boeide.
Dat hield niet lang stand.
Ik had teveel woorden in me en het lukte niet om die binnen te houden. :)

Mijn volgende vorm werd aldus: bemiddelen.
Ik deed dat in privésferen, op school, op het werk en bij clubjes waar ik bij aangesloten was.
Proberend de vechtende partijen weer bijeen te brengen. In gesprek met elkaar te brengen.
Me inspannend. Me zorgen makend. Om hen. Om de vrede. 

Maar het vroeg van mij veel energie. En het had niet vaak een hoge opbrengst voor de anderen of voor mij. Redelijk zinloos.
Het duurde tot lang in mijn leven voordat ik deze wijze van omgaan met onmin in grote en kleine vorm zou achterlaten. En hij trekt soms stiekem nog steeds :).

Ik bleef echter wel op de hoogte.
Ik keek nieuws en keek films.
Op een dag schreef ik er het volgende over:

"War / oorlog

Iel, klein, donker
samen met z'n twee
alleen
tussen alle oorlogsellende

bevrijding
blijheid om de levenden
leed om de doden
zon, licht, zang

treinen, rijen lang
zwart, wit
totaal geen kleur
zwaaiend naar de achterblijvers

film
herinnering
attentie voor ons
om die fout nooit
meer te maken.
                                Sanne, 1984."

Een zwart-wit film over de tweede wereldoorlog was het.
Ik denk nog steeds dat het werkt:
Ingrijpende (bewegende) beelden zien over dingen die we zelf afschuwelijk vinden. Ik denk dat het ook nu nog steeds actueel is. Bijvoorberld de beelden uit Syrië of de Oekraïne.
Het motiveert ons om in onze eigen omgeving ons best te doen dat niet weer te laten gebeuren.
Het zwengelt ons 'goed-willen-doen'-motortje aan.
Bij ieder op zijn eigen manier.
In het groot of in het klein.

Het blijft een dagelijkse uitdaging.
In elk geval voor mij.
Maar wel een uitdaging die het verdient om aangegaan te worden.
Keer op keer.

En het liefst mét elkaar.