SAMENWONEN

Wat jonge mensen doen.
En maar één keer is de eerste keer.
Samen een huis zoeken.
Geen koophuis: we waren nog student of weinig verdienend.
Een appartement gevonden in Amsterdam Zuid-Oost.
In flat Grubbehoeve. Op de zevende verdieping.

"30 januari 1989, Maandag.
Amsterdam.

Samenwonen. 
Een nieuw huis, een nieuw leven, voor ons beiden.
Eergisteren zijn we verhuisd. Eerst al mijn spullen opgehaald in Den-Haag. In één busje hebben we samen alles verhuisd. Dat gaf wel wat extra spanning (mopperbuien van mijn kant!), maar aan de andere kant HEERLIJK om het samen te doen.

Na het verhuizen van mijn spullen (busje uit, lift in, lift uit, huis in) zijn we zijn spullen uit Delft gaan halen. 
Zijn moeder is mee gegaan om te helpen sjouwen, in verband met onze vermoeidheid. Lief.
Ze bleef ook slapen voor het gemak. 
De volgende dag zijn moeder teruggebracht en zijn laatste spullen meegebracht terug naar "huis"!!
En 's avonds de hele avond dozen uitgepakt en het al wat ingericht.
De eerste avond in ons eigen huis.

Nu voelt het echt als ons huisje, voor allebei. Nog wel nieuw, maar wél eigen!!
                                          Sanne."

Het samenwonen begon.
En naast de leuke dingen, viel het ons nog niet mee.
Nog nooit eerder gedaan, dat samenwonen.
Beiden wilden we ergens vast blijven houden aan oude, bekende manieren uit ons eigen leven.
En ook leefden we beiden ons eigen leven, soms met korte periodes waarin we elkaar niet zagen door zijn werk bij de theatergroep.
Hoe vind je elkaar dan?
We hadden daarin nog een hele weg te gaan.

Maar het huis...het huis vond ik betoverend:
Zoveel ruimte. Zoveel licht. Zoveel rust.

"6 mei 1989, zaterdagochtend vroeg.

Liggend in bed nog, de balkondeur wijd open.
De zon schijnt te beseffen dat ie mag stralen, de natuur ontwaakt langzaam.
Een zoete, warme bijna-zomer-geur komt bij ons binnen. De vogels knisperen, kwetteren of fluiten. Kanariepieten op balkons, merels en eksters langs vliegend; ze maken zich op voor de dag.
Alleen de metro en af en toe de aanslaande koelkast verbreken soms deze sluimerende stilte.
We zijn loom en lui.

Zó vaak worden er over de Bijlmermeer negatieve geluiden in de wereld gebracht. 
Maar dít beeld is bij vrijwel iedereen onbekend. 
Er is stilte, rust, oneindig veel groen en heerlijke geuren van bloesembomen, de meidoorn die zich ontplooit en het keihard groeiende gras wat gemaaid is en heerlijk ruikt.
Wat doen al die flats er dan toe? En wat doen al die mensen er dan toe? 
Het is maar nét wat je het zwaarst laat wegen en hoe je het bekijkt:
Ik heb hiervóór drie jaar in Den-Haag gewoond. 
Zonder balkon, vrij donker en met dag in dag uit geruis van autoos om me heen. 
Ach, de Bijlmermeer is voor mij dan écht zo gek nog niet.
                                                                                Sanne."

Op het ruime, lichte appartement bleef ik verliefd.
Een veilige, eerste samenwoon-plek.