blog

•  9-3-2021 20:05

Maandagavond....'Candlelight-avond'. Al jaren op de radio met die hypnotiserend donkere stem van Jan van Veen, en altijd hetzelfde klassieke muziekje... Iedereen kon een gedicht insturen om voor te laten lezen. Dit programma heeft mijn levensgroei gevolgd van een giechelende bakvis, tot een net beginnende volwassene.

•  29-1-2021 18:47

"4-4-1988. Misschien is mijn beeld van het 'hiernamaals' iets dat ik heel graag zou willen zien in de wereld van nú. Maar dat het door allerlei hiërarchische trappen en discriminerende onderverdelingen nooit zo zal kunnen zijn. Dus iets om naar uit te kijken, náást het streven om er in het leven in mijn eigen omgeving een zo fijn mogelijke wereld van te maken."

•  24-1-2021 19:59

Het hiernamaals bleef mij intrigeren.... Ik vormde me er in de loop van mijn leven een steeds ander beeld van. Op mijn 22e had ik er veel woorden voor, en het was fijn om het, al mijmerend, eens goed uit te pluizen. Later werd het minder onderhevig aan woorden en vormde het meer een gevoel. In 1988 had ik ideeën over 'het hiernamaals'. Heerlijk jonge ideeën.

•  21-1-2021 21:03

"En als je hier dan eenmaal zit, in alle kleinheid, is het bijna niet voor te stellen dat er mensen zijn als Reagan en Gorbatsjov, die denken dat zíj de wereld in hun handen mogen nemen. Dat zij denken dat de natuur & de aarde; dus hún levensbasis; te regeren is met macht en kernwapens en strijd om die twee dingen. Wat een vreselijk hoge dunk van zichzelf, als je bedenkt dat ze maar 1.000.000-ste deeltje zijn van 1 berg. En dat er ontzéttend veel bergen staan op deze wereld!"

•  19-1-2021 22:04

"Zondag 2-4-1988. Creyelles (Frankrijk). Een bijna goddelijk gevoel overweldigt me als ik het 18e eeuwse huisje uitstap, en ik binnenstap in een wereld die enkel en alleen beheerd wordt door de natuur. Een zee van weldadige stilte ruist door de bergen, die zich nu in een mistig stilzwijgen hullen. Tsjirpende vogels vertellen elkaar hun dagelijkse zorgjes. Een schaap met haar lammetje kijkt me schaapachtig aan, alsof ze zeggen wil: 'Een méns?...Híer??!

•  19-1-2021 21:21

Daar begon het...in de Franse bergen. 22 jaar. Met mijn vriend en zijn ouders op een Paas-vakantieweek in de Ardêche-regio. Daar verloor ik mijn hart aan de bergkracht. Daar werd ik overrompeld door de liefde voor de stille, machtige natuur. Die me sindsdien nog steeds overrompelt. Een krachtige liefde. Voor de ruimte die daar in mij ontstaat. Voor gevoelens. Voor bespiegelingen. Voor stilte. Voor geluk. Wezenloos groot geluk....

•  17-1-2021 20:50

"Donderdag 10-3-1988. Den-Haag. Goh, ik bedacht net: Gedachten en gevoelens zijn net tulpen die zich langzaam ontwikkelen. Van een groene knop naar een knop waar een klein randje kleur in komt. Dit keurrandje groeit en de blaadjes krijgen hun eigen kleur. Hierna ontvouwen ze zich langzaam en na heel veel groeistuipjes wordt het hartje zichtbaar. Dan is de tulp op zijn mooiste, zuiverste punt aangekomen. Zo zijn ook gedachten/gevoelens."

•  5-1-2021 22:17

21 jaar. En zo langzamerhand kreeg ik de slag van lichter leven een klein beetje te pakken. "Ja, groeien tot een redelijk volwassen niveau is best moeilijk. Maar al gebeurt er nóg zoveel voordat je nóg een stapje verder op de levensladder komt, het is wél alle investering waard. Want je krijgt door dat 'hoger nivo' nog een fijner leven. Ja, ik hou zeer zeker van het leven."

•  5-1-2021 21:07

Er zijn mensen waarmee je een directe klik hebt. Dat gaat niet via je hoofd. Die mensen rennen binnen via je hart. Om daar te blijven. Voor altijd. Zo verging het ook Hans en mij. Ik twintig, hij ruim veertig. Ik verpleegkundige in opleiding. Hij 'diep zwakzinnig', zoals dat toen heette.

•  4-1-2021 19:51

Mijn leven vormde zich als 20-jarige niet alléen maar blijmoedig. Wat ik wellicht wél had gedroomd over zelfstandig leven. De verantwoordelijkheid voor alles in mijn eigen leven vielen me niet licht. Keuzes maken, beslissingen en acties nemen. En daarnaast had ik er ook nog voor gekozen om een vak te leren waarin ik voor anderen leerde zorgen. En óók voor hen verantwoordelijk te zijn. Het was voor mij soms echt intens veel. En ook echt téveel....

•  3-1-2021 15:56

20 jaar. Zelfstandig zijn en leven. Plek geven aan mijn eigenheid. Deed ik dat? Wist ik hoe dat moest? Nou...nee! Ik ontwikkelde een bijzonder systeem, dat veel meisjes voor langere of kortere tijd blijken te volgen.

•  23-12-2020 21:24

Een soort 'haat-liefde'-verhouding met mijn lichaam. Van meisje af aan. Zoals zoveel meisjes. Hoe loste ik dat op? Steeds opnieuw probeerde ik te worden zoals ik graag wilde. Veel maskeerde ik met een lach. Of met veel woorden, over ándere dingen. Zo omzeilde ik het gesprek over dit onderwerp.