IN BLIJDE VERLIEFDHEID

"Al eeuwenlang
worden dezelfde woorden 
dezelfde uitdrukkingen
en dezelfde gezegdes gebruikt
om weer te geven
hoe fijn het kan zijn
tussen twee mensen.

Dezelfde woorden
voor het samen lachen,
het samen praten,
het elkaar aankijken
en de armen om elkaar heen slaan.

Dezelfde uitdrukkingen 
voor de vlinders in de buik,
de twinkeling in je ogen,
en de tinteling van je huid.

En dezelfde gezegdes
voor het samen knuffelen,
het elkaar verkennen
en het samen vrijen.

Toch zijn het 
een paar woorden,
een uitdrukking,
een gezegde,
die ons samenzijn 
het meest compleet verwoorden:

heb jou lief.
                           Sanne."

    Juli 1988, Den-Haag.
Daar ging ik.
Rugzak op.
Interrail-treinkaart in the pocket.
Doel: Zuid-Frankrijk met de trein.

Na een boeiende reis landde ik uiteindelijk op de Zuid-Franse boscamping in Montalivet.
Dichtbij de zee. Grote familiecamping.
Ik werd met mijn tentje-alleen tussen een paar Franse gezinnen geplaatst. Jonge meid van nog nét 22 jaar.
Onder de hoge dennenbomen.
Ik vermaakte mij er dagenlang prima, in mijn eentje.

En die avond gebeurde het.
Relaxt voor mijn tentje op de grond.
Iets lekkers kokend op mijn solo primus-gasje.
Warme avond. Nog lang niet donker.
Geluiden van gezinnen om me heen. Rust in mijn hoofd.
Het leven was goed, zo in mijn eentje op reis.
Ik keek op.

En daar kwam hij. Lopend over het pad.
Fiets aan de hand. Ontspannen loopje. Blije krullenbol.
Hij werd door de campingbeheerder tegenover me geplaatst.
Aan de andere kant van het pad.
Ik keek stiekem naar hem.
Wellicht heeft mijn mond wat open gehangen. :)
Hij keek even naar mij en knikte.
En daar gebeurde het...

Ik dacht: "Dát is mijn vent."

........
"NOU JÁ, ZEG!
Wat een absúrde gedachte, San!!!
Doe effe NORMÁAL!!!"

Ik sprong robuust op van de grond. Deed net alsof ik achter mijn tent iets moest pakken.
Stond daar hevig overrompeld te zijn. Kwam wat op adem.
Daarna schoof ik schielijk mijn primus tot achter mijn tent.
Opdat het contact niet kon ontstaan.
Pfff....
Gered van enig onheil.....

Uhm...
Of toch niet? :)
Want...Later op de avond stond hij naast zijn tentje.
En zwaaide onschuldig naar mij aan de overkant van het pad.
En ik zwaaide terug: 'Bonsoir.'
'Súf, Sanne, súf! Zeg nou gewoon niets tegen hem!!', dacht ik, in vliegende paniek vanbinnen.
Maar hij glimlachtte vriendelijk.
'Hoi!', groette hij terug.
Ja, en toen...toen was ik verkocht.

We zaten 's avonds samen bij een vuurtje.
Onder de heldere maan.
We vertelden elkaar verhalen. Hij had een mooie stem.
De volgende dag bouwden we een zandkasteel op het strand. Hij had fijne handen.
Daarna zou hij vertrekken. Verder op zijn fietstocht.
Maar....
Hij bleef nog een nachtje. :)

In blijde verliefdheid bleef ik achter, de volgende dag.
En schreef over hem.
Het was een begin.
Van een relatie van een paar jaren.
Begonnen, daar in Zuid-Frankrijk.
In het bos en aan de zee.