VREDE, DEEL 3

Het was een periode in mijn leven waarin ik veel films over de oorlog zag. (Rond mijn 20e jaar.)
Blijkbaar omdat mijn interesse daar lag.
En ook omdat de keuze van programma's op televisie in die tijd nog niet groot was. Er waren een paar zenders.
Er waren nog amper videorecorders en video's.
Dat was nog duur in die tijd. En voor mij als arme verpleegkundige (-student) was dat geen betaalbare aanschaf.
Later kwamen de dvd's met hun betreffende spelers.
Betaalbaarder.
Als we eens geen zin hadden in de tv-programmering bepaalden we onze eigen invulling van ons kijkbeeld.
En tsja...Tegenwoordig hebben we Netflix. :)

Maar als het indertijd over de oorlog ging, dan zag ik het.
En altijd opnieuw had dat op mij een impact.
Woorden bleven me erbij helpen om het een plek te geven.
Om mijn innerlijk geweten en denken erover in beweging te houden.
Om hoop te houden.

"Filmimpressie.

Waarom zou men nog vechten
tegen onderdrukking,
tegen kernwapens,
tegen overmacht,
tegen intimidatie,
tegen martelingen
en tegen doding van onschuldige dieren?
Waarom zou men nog vechten,
als het zonnetje nog twinkelt
tussen de groene boomblaadjes?

Waarom zou men nog denken
over macht,
over liefde,
over politieke voorstellen,
over discriminatie,
over vrede,
over de derde wereld
en over massamoord?
Waarom zou men nog denken
als de rozen zich nog openen
in hun volle pracht en praal?

Waarom zou men nog meewerken
aan adoptie,
aan demonstraties,
an collectes,
aan euthanasie,
aan cultuurverbetering
en aan een leefbare samenleving?
Waarom zou men nog meewerken
als de vogel zijn hoogste lied nog zingt
en zijn vleugels zo breed mogelijk uitslaat?

Of is het nou juist:
DAAROM moet men
vechten,
denken 
en meewerken......

Het is
onze toekomst.

                                                     Sanne, 1985"

En tot de dag van vandaag sta ik achter deze woorden.

De laatste alinea zou als volgt klinken als ik hem nú schreef:
'Het is
onze toekomst,
de toekomst van onze kinderen
en van onze kleinkinderen.'
Met de tijd veranderde namelijk ook mijn leven en de mensen die daarbij horen. :)

Maar ik aarzel ook wel eens een tijdje.
Niet altijd had of heb ik de moed om het aan te gaan. Het gevecht om vrede.
Want zo voelt het ook wel vaak:
Dat het een gevecht is om het beeld van leven positiever te vormen. Hoe kan een gevecht vrede brengen?
Een maffe contradictie.

Dus altijd weer dankbaar voor mensen die een visie hebben om iets op te pakken dat deze wereld beter maakt.
Vrouwen, mannen of kinderen.
Dichtbij.
Of ver weg.
Bij hen sluit ik mij graag aan.
In het groot of in het klein.
In actie. Of in inspiratie voor mijn leefstijl.
Om weer: te denken, te vechten of mee te werken.
Aan een mooiere vorm van onze wereld.

Misschien dwaas dat ik ooit dacht dat wereldwijde vrede haalbaar was.
Maar nog steeds geloof ik er heilig in dat we in de kleine cirkel mensen om ons heen vrede en licht kunnen brengen.
Steeds en altijd weer.
Zelf.
En met elkaar.
Dat is een keuze die we maken.

Er hangt sinds ongeveer 35 jaar een tekst van Moeder Theresa in mijn huis; in welk huis dan ook :)!
Ooit eens uit een Libelle of Margriet gescheurd.
De tekst vertelt het op eenvoudige wijze voor mij:

"Breng overal waar je bent liefde.
Zorg ervoor dat iedereen die ooit naar je toekomt zich daarna beter en gelukkiger voelt.
                                     Moeder Theresa"

Een inspirerende & uitdagende weg naar vrede. Op mijn jan-boeren-fluitjes manier.