NUMMER ÉÉN

20 jaar. Zelfstandig zijn en leven.
Plek geven aan mijn eigenheid.
Deed ik dat? Wist ik hoe dat moest?
Nou...nee! :)

Ik ontwikkelde een bijzonder systeem, dat veel meisjes blijken te volgen:
Ik had na elke verkering met een jongen weer een volgende (stille) verliefdheid of verkering.
Steeds wel wat langer dan kort, maar ik was eigenlijk geen moment alleen.
Ik leek het nodig te hebben de bevestiging over mijzelf via de ander te krijgen. Dan moest er wel steeds een ander zijn...

En ik leerde daarmee dus niet zomaar te vertrouwen op mijzelf.
Om mijzelf op nummer 1 te zetten.
Dat heb ik lang in stand gehouden; ik bleef nummer 2.

"Zaterdag 25-7-1985.
Ik leef met het idee dat ik een nr. 1 moet hebben of zijn voor iemand.
Ik heb tot nog toe nog altijd met het idee geleefd dat ik een nr. 1 nodig had.

En het blijkt nu dat het toch elke keer van voorbijgaande aard is.
Dus vind ik nu van mezelf dat ik mijn maatstaf moet gaan verleggen.
Hoe is het nu:

De tijdelijke nr. 1-en moeten een constante nr. 1 vervangen.
De 'tijdelijken' volgen elkaar tot nu toe steeds op, en ik blijf me daarmee dus steeds nr. 1 voelen, alleen bij een boel verschillende jongens, na elkaar.
Dat lijkt me niet zo'n probleem op zich.
Het vervelende is, denk ik, dat ik de jongens als schuilkussen ben gaan gebruiken, misschien wel om mijn eigen eenzaamheid te verdrijven.

En even kijkend naar het vertrouwen dat ik mijn nr. 1-en heb gegeven.
Misschien wil ik ook wel door mijn vertrouwen te schenken aan iemand, zijn eerste en belangrijkste aandacht absorberen. 
En dat vertrouwen is na verloop van tijd afgezakt en in het volledigste geval: over. 
De verkering of verliefdheid ook.
Dan moet ik dus elke keer dat vertrouwen meeverleggen naar de vólgende nr. 1.

En dát, dát kan ik nou net niet meer zo easy.
Want dat vertrouwen is niet zozeer mondeling alswel gevoelsmatig: ik geef hem een stukje van mezelf, dat hij tot zich neemt. En andersom krijg ik wat van hem, en dat stopt óók.
Elke herhaling geeft me het gevoel dat ik in herhaling val en dat ik niet goed of goed genoeg ben.
Voor hem. Of gewoon: niet goed genoeg.
Dat is geen fijn gevoel. Ik raak er ook een beetje leeg van.

En ik denk, met het oog op Israël, dat ik ook niets vasts meer wil hebben, of überhaupt wil gaan beginnen. 
Want zou mij immers belemmeren in mijn ideeën, verwachtingen en plannen voor over ongeveer twee jaar.

Love,  
          je Sanne, 
                             xxx

'Diep-ziel-onderzoek' noemde ik dit ook wel. :)
Ik begon bepaalde levenszaken te zien en ontdekken.
Nog niet in staat het te veranderen.
Ik kwam nog niet op het idee om mijzelf op nummer 1 te zetten en daar tijd en rust in te investeren.

Pas verderop in mijn leven draaide ik bovenstaand patroon om.
Zo ergens rond 2015.
Na bovenstaande zoektocht én in een huwelijk van ruim twee decennia.
In 1985 had ik dus nog een pittige weg te gaan en van alles te onderzoeken; met anderen op nummer één.
Conclusie van die weg: het bracht me veel én het vroeg me veel.

Ik leerde enerzijds veel over anderen.
Leerde over hoe om te gaan met anderen.
Leerde wat liefde en aandacht me deed en afwijzing.
En ik leerde hoe ik afscheid kon nemen.

Ik raakte anderzijds mijzelf steeds kwijt en heb veel gezocht naar een balans tussen 'de anderen' en mijzelf.
Dat was een eenzame weg, die ik niet met anderen wist te delen in woorden.

Jarenlang had ik geen idee dat ook anderen met deze dilemma's worstelden. Dat ik in vriendschappen dat had kunnen delen.
Geen idee dat ik ook op díe manier; pratend en vragend, me had kunnen verbinden aan anderen, zonder het steeds uit te vergroten naar een 'nr. 1'.

Later vond ik dus de weg naar: 'mijzelf op nummer 1', gelukkig.
Ik vond mijn plek.
En hóe een fijn gevoel is dát! :)