BOS MET TULPEN
"Donderdag 10-3-1988. Den-Haag.
Goh, ik bedacht net:
Gedachten en gevoelens zijn net tulpen die zich langzaam ontwikkelen.
Van een groene knop naar een knop waar een klein randje kleur in komt.
Dit keurrandje groeit en de blaadjes krijgen hun eigen kleur.
Hierna ontvouwen ze zich langzaam en na heel veel groeistuipjes wordt het hartje zichtbaar.
Dan is de tulp op zijn mooiste, zuiverste punt aangekomen.
Zo zijn ook gedachten/gevoelens:
Langzaam van de knop groeiend tot een volwaardige tulp.
Dus het gevoelsleven/de gedachtenwereld van de mens is net een bos tulpen....met allemaal hun eigen persoonlijke kleur en grootte."
Een mooi beeld om terug te lezen. 1988. Ik was bijna 22 jaar.
Goed in mijn energie. Verliefd. In de kracht van mijn jonge leven.
En in het dagboek van dit jaar staan echt prachtige gedachten-reeksen.
Met bijzondere vogelvluchten en inzichten.
Zoals bovenstaande bos met tulpen....
Prachtige omschrijvingen van situaties die ik beleefde.
Zoals onderstaande gedachten.
Over: het alléén oppakken van zorgen of lastige situaties.
En dat als voordeel bóven: hulp vragen, of het samen met anderen uitzoeken.
Ik was in die tijd van die groeiwijze erg overtuigd. :)
Het heeft me tegelijkertijd óók de krachtige vrouw gemaakt die ik heb kunnen worden.
Uiteraard in deze eeuw van leven. En levend in een westers land in vrede.
Met een bevochten positie voor vrouwen; die mij zoveel ruimte en mogelijkheden heeft gegeven.
En nog steeds geeft...
Donderdag 10-3-1988, Den-Haag.
"Juist waardering voor het feit dat het alléén aanpakken van moeilijkheden een stuk bewust leven bevordert. Echt.
Namelijk:
Alles blijft veel langer hangen doordat je alles denkt vanuit je éigen ideeën, dingen zelf combineert en zelf gevoelens op een rijtje zet, zonder dat iemand het je voorkauwt of inleidt.
En zo leef je veel intenser met je nieuwe gedachten, waardoor ze sneller een deel worden van jezelf.
En het wordt een gewoonte om ze te gebruiken, die nieuwe gedachtes.
Ik denk dat je hierdoor duidelijker en zekerder overkomt op mensen; ze weten wat ze aan je hebben, doordat je zelf weet wat je wel en niet wilt, en waarom.
Andersom voel je je nog zo regelmatig vreselijk dom tegenover anderen, die in een situatie waarin jíj nog niet weet hoe je moet zijn en doen, al helemaal ingeburgerd zijn en soepel reageren.
1. Als je door die persoon dan goed opgevangen wordt, verdwijnt die onzekerheid als sneeuw voor de zon en voel je je de volgende keer veel zekerder en meer onderbouwd.
Krijg je vertrouwen in jezelf.
2. Maar soms laat die persoon je ook met al je gevoelens van onzekerheid lopen en dan ben je de volgende keer nog net zo onzeker, of nog erger.
Dus...er zijn ook nog dingen die je níét weet te analyseren en in te schatten.
Zodat je ook niet weet wat je wilt of niet wilt in een bepaalde situatie, of waarom.
En zonder dat je dit aan de grote klok hangt, komt die twijfel en onzekerheid toch naar voren, in je houding tegenóver en in omgang mét andere mensen.
Waardoor je niet de onaangename 'onaantastbare-zekere-persoon' wordt.
Als je dit zet naast een stuk empathie in andermans gevoelens, dan zorg je dat mensen je zien zoals je bent.
Daarmee kun je alleen maar hopen dat je in de toekomst mensen op manier 1. leert opvangen en steunen.
Zodat zij net als jij stap voor stap vertrouwen in zichzelf leren krijgen.
Sanne."
Mijn arbeidsethos was al vroeg geboren. :)
Ik leef nog steeds langs deze meetlat.
Toen al zo helder omschreven, nog wel in de veilige 'jij'-vorm.
Als het niet lukt om te werken via deze meetlat, doet me dat nog steeds weer zeer.
Dat motiveert me om ieder mens te horen en mee te kijken met wat nodig is om te kunnen groeien. Om een volgende stap te kunnen maken.
Hoe klein of groot ook.
En om daarin vooral ook vóór te leven: stap voor stap....
Leven is goed.
Niet gemakkelijk.
Wél goed.
Met een veel grotere en meer diverse bos gedachten/gevoelens-'tulpen' dan ik indertijd ooit had kunnen bedenken!
En oh já...:
ik vraag eerder hulp. :)
