HIERNAMAALS, deel 2
"Dinsdag 4-4-1988, Creysseilles (Frankrijk).
Wat ik me wél moet voorstellen bij het 'hiernamaals' weet ik niet, absoluut niet.
Het is niet 'Het paradijs, met allemaal blije, lachende mensen en een goede God'.
Want dat roept bij mij persoonlijk het beeld op van een Bagwhan-sekte en het lijkt me een weinig aantrekkelijk idee om daar voor 'eeuwig' in te leven.
(Alhoewel het voor anderen het juist hé-lé-máál kan zijn hoor; dat is nu eenmaal het verschil in mensen en hun denken!)
Wat ik wel zie is een stel mensen die respect voor elkaar hebben.
En daardoor geen oorlogen meer hoeven te hebben en dus geen wantrouwen en dus geen wapens.
Ik zie een stel mensen die respect hebben vóór en genieten ván de natuur.
De natuur; waar wij nooit zonder zouden kunnen, omdat dan de wereld niet meer zou bestaan en wij dus ook niet!
Ik zie een stel mensen die bewust nadenken over allerlei zaken.
Mensen die eerlijk zijn tegen elkaar en elkaar vertrouwen.
Mensen die elkaar nodig hebben en die elkaar nodig willen hebben.
Om verder te gaan naast elkaar in een gelijkwaardige maatschappij: zónder discriminatie, ontrouw en geweld.
Misschien is mijn beeld van het 'hiernamaals' dus wel iets dat ik heel graag zou willen zien in de wereld van nú.
Maar dat door allerlei hiërarchische trappen en discriminerende onderverdelingen nooit zo zal kunnen zijn.
Dus iets om naar uit te kijken, náást het streven om er in het leven in mijn eigen omgeving een zo fijn mogelijke wereld van te máken.
Misschien is het daarom dat ik niet bang ben voor 'de dood' en dat ook nooit ben geweest.
Er komt iets moois aan, immers.
Naast al deze gedachten, komt mij één gedachte telkens voor ogen:
Het is bijna niet mogelijk om in woorden te beschrijven wat het 'hiernamaals' zal zijn.
Het is zo ongrijpbaar voor een levend mens; het beeld van 'na het overlijden'.
Wij (of in ieder geval ik!) levende mensen zijn zo gericht op het verklaren en omschrijven van gevoelens en ervaringen.
Terwijl het 'hiernamaals' waarschijnlijk zó ongrijpbaar is, dat het niet te beschrijven is.
Weet je, terwijl ik dit zo opschreef, dacht ik telkens: áls ik het hiernamaals zou moeten omschrijven, dan zou ik de buitenkant van dit dagboekschrift moeten nemen als omschrijving:
Al die kleuren!
Waarvan elke kleur een klein stukje van mij zichtbaar maakt en waardering geeft.
Elk stukje hoort erbij en past in de sfeer en het geheel.
Zonder veroordeling, twijfels en afwijzing.
Het is een vloeiend geheel, volledig en vooral: geel = positief.
Het 'hiernamaals' is een omarming vanuit positivisme, met respect voor alles wat leeft.
Sanne"
Nadenken over grootsheden.
Zoals leven.
Zoals dood en wat daarna komt.
Het 'hiernamaals'.
Ik vormde mezelf, door er beelden van te zien.
Door die serieus te nemen én door ze op te schrijven.
Ik vind het wel ontroerend om te zien hoe graag ik tóén al wilde dat de mensen op een respectvolle manier met elkaar omgaan.
Daarin is sindsdien niets veranderd.
Ik leef het inmiddels zoveel mogelijk vóór en kom graag samen met mensen die daar óók voor staan.
Ik wás een jonge vrouw met liberale, linkse ideeën over de samenleving en de dood.
Ik bén nu een wat oudere vrouw met gelijksoortige ideeën over samenleven en dood. :)
Mijn passie voor alle dingen rondom de dood is nooit verdwenen en leeft nog steeds in volle kracht.
Over het hiernamaals denk ik eigenlijk nooit meer na.
Ik vind het heel bijzonder om mijn heldere denkbeelden daarover hier terug te lezen.
22 jaar en al woorden hebben voor het onnoembare.
Mooi.
