BERG-GELUK, 3

1988. Diep onder de indruk door overweldigende natuur.
Zoals dat nog steeds instant gebeurt wanneer ik in een berglandschap beland.
Het relativeert voor mij in heel korte tijd veel van mijn dagelijkse leven.
Alsof alles schoon wordt geveegd in mijn hoofd.
En leeg wordt geademd vanbinnen.
De grootsheid daarvan is soms niet voorstelbaar.

Er zijn geen kaders of woorden in mijn hoofd die begrijpelijk kunnen maken aan mijzelf wat ik ervaar.
Alleen mijn hart weet het.
En er daalt een diepe rust neer in mijn buik.
Niets is meer belangrijk.
Behalve daar te 'zijn'.
In de meeslepende grootsheid van de natuur.
Ja. Je kunt dat bést mystiek noemen.

Dat woord en zijn betekenis kende ik toen nog niet; 22 jaar oud.
Probeerde gewoon nog maar wat woorden te vinden om te vertalen wat ik ervoer tussen de majestueuze bergen.
En spiegelde daar wat politiek in.
Heel veel lijkt er overigens in America op dat gebied niet verandert sindsdien. :)

"3-4-1988. Creysseilles (Frankrijk).
Wat is de mens een oneindig klein deel van de wereld.
Zo vreselijk klein vergeleken bij de grootsheid van de rotsachtige bergen en de oudheid van de gigantisch oude, verdorde bomen met hun ruwe bast.
Piepklein zijn de weinige, oude huizen tegen de reusachtige steenachtige bergen. Die met bomen zijn begroeid op alle plekken waar dat mogelijk is.

Een diepe 'voor' in de berg geleid een klein stroompje, wat lekker klatert en in watervallen vervalt als de bergwand even iets te steil is.
Verschillende begroeiingen sieren een berg; weiland wat met een héél klein tractortje bewerkt wordt en rotsen in velerlei kleuren en in velerlei maten.

Eeuwenlang werkt de natuur al aan zijn schoonheid en aan zijn effectiviteit voor zijn eigen biologische cirkel: dood, leven, groei, etcetera.

En soms wordt daar een mens in opgenomen, zolang die mens de natuur respecteert en het niet vernietigt. Want in zo'n geval weigert de natuur ook om effectief & mooi te blijven en kalft het af en verpietert.
Soms dus wordt een respecterend mens opgenomen in de natuur-cirkel.
En ik geloof dat de mensen die hier in alle verlatenheid wonen, niets anders kúnnen hebben dan respect en liefde. 
Want de natuur dwingt je daar, met zijn perfectie en woestheid, simpelweg toe.

Maar als je hier dan eenmaal zit, in alle kleinheid, is het bijna niet voor te stellen dat er mensen zijn als Reagan en Gorbatsjov, die denken dat zíj de wereld in hun handen mogen nemen. Kúnnen nemen.
Dat zij denken dat de natuur & de aarde; dus hún levensbasis; te regeren is met macht en kernwapens en strijd om die twee dingen.
Wat een hoogmoed van zulke kleine hoopjes levende cellen (een mens), om dat te veronderstellen.
Wat een vreselijk hoge dunk van zichzelf, als je bedenkt dat ze maar 1.000.000-ste deeltje zijn van 1 berg.
En dat er ontzéttend veel bergen staan op deze wereld!
Wat een vreselijke grote last ook nemen zij op zich, om het idee in stand te houden dat zíj dit kunnen regeren, kunnen bedisselen en in de hand houden.

Want het is veel fijner en ontspannener om er een deel van te zijn en er respect voor te hebben, dan er boven te willen staan en het willen regeren of 'hebben'.
Nu, zo tussen alle pracht der natuur in, heb ik het idee dat dit alles onsterfelijk is, en voor eeuwig in stand zal blijven.
En als je daar dan de vreselijk grote sterfelijkheid van de mens naast zet, is de manier van leven en denken van mensen als Reagan wel erg lachwekkend!
Lekker hoor, om doodgewoon verpleegkundige te zijn.
En vooral, gewoon....mens, als klein partje van het natuurlijk evenwicht.
Je suis très heureux ici!
(Ik ben reuze gelukkig hier!)
                                         Sanne"