OEI: OVER DEPRESSIE & EN MEER

Lastige tijden kwamen.
Om dat terug te lezen in mijn dagboek vind ik heftig.
Maar ik weet het gevoel van toen nog goed.
Daarom toch goed om het een plek te geven in dit, lange, blog.
Over diep depressief gevoel en innige doodsverlangen.

Mijn leven vormde zich als 20-jarige niet alléen maar blijmoedig. Wat ik wellicht wél had gedroomd over zelfstandig leven.
De verantwoordelijkheid voor alles in mijn eigen leven vielen me niet licht. Keuzes maken, beslissingen en acties nemen.
En daarnaast had ik er ook nog voor gekozen om een vak te leren waarin ik voor anderen leerde zorgen.
En voor ook hen verantwoordelijk te zijn.
Het was voor mij soms echt intens veel.

Er was een periode dat het me echt téveel leek.
Ik verlangde naar rust. Naar stilte. Naar niets.
Wist niet meer hoe ik het verschil tussen mijn 'binnenwereld-beleving' nog moest samenvoegen met mijn 'buitenwereld-masker'.
Liep er vanbinnen serieus klem in.
Ik vond er de volgende woorden voor, in mijn dagboek aan het einde van 1985:

"Ik ben zo akelig depressief. 
Zo moe, zo hangerig, zo dik, zo lelijk, zo laks, zo vervelend, zo egoïstisch....
Ik maak een puinhoop van mijn eigen leven.
Het liefst zou ik zó naar Israël vluchten: uit deze zooi, uit deze sleur, uit dit huidige leven.

Och, waarom zou ik mijn best nog doen om er iets van te maken?
WAAROM?
Voor wie? Met wie? Voor wie ben ik onmisbaar?
Om me heen heeft iedereen iemand of iets. 
Daar ben ik niet onmisbaar voor. Zelfs niet voor poes Dropje.
O.K, er valt een leegte bij sommige mensen die niet opgevuld wordt. Bij pap, mam en Sten.
Maar verder kan die lege plek echt ingevuld worden.

Ik heb er de moed niet voor om mijn leven zelf te stoppen.
Maar ik zou zo graag willen dat in mijn slaap mijn lichaam op zou houden te bestaan en mijn geest verder kijkt, denkt en leeft.
Elders. In een ander leven.

Mijn licht, mijn optimisme; alles is op. Ik ben op. 
Ik wil dood.
Einde leven, einde pijn, einde eenzaamheid, einde twijfel, einde onzekerheid, einde lol, einde geluk, einde leven.
Och wat maakt het uit? 
Geen hol.
Eén mens meer of minder op de wereld? 
Laat mij dan maar vertrekken.

Eigenlijk wil ik alleen een beetje aandacht. 
Voor wat er echt vanbinnen leeft in mij.
Kan ik die aandacht dan niet vragen aan de anderen?
Ik voel me zo vreselijk eenzaam, zo ellendig alleen.

Wegvluchten voor de werkelijkheid. Dat doe ik.
Mijn dubbele leven heeft wel iets weg van gespletenheid:
de 'realiteit' en de 'droom': ze zijn zo tegenstrijdig, zo totaal de tegenpolen van elkaar.
Waarom loop ik toch weg van de werkelijkheid; waarom zie ik die niet onder ogen?

Waarom wil ik niet zien dat het allemaal niet zo lekker loopt in mijn leventje op het moment? 
Waarom verdring ik bijvoorbeeld verdriet en nervositeit?
Waarom vlucht ik weg uit de realiteit? 
Ik zal er nog eens onder bezwijken, maar toch blijf ik ermee doorgaan.

Ik ben geestelijk helemaal op en leef nu enkel nog op mijn routine, mijn gewoontevorming.
Want morgen op de woongroep zal ik lachen en gek doen 
Ik zal zeggen dat het goed met me gaat.
Maar nu gaat het niet goed met me.
Ik wil niet meer lachen, ik wil niet meer werken, ik wil niet meer praten.
Ik wil niet meer leven, ik wil niet meer huilen. 
Ik wil ophouden met bestaan, zomaar, plotseling.
Zo plotseling , zonder afscheid. Zomaar weg. 
Ik wil dood. Weg van deze wereld.

Hoe komt het dat ik dit meen, dat ik dit wil?
Hoe komt het dat ik al mijn humor, positivisme, lol en zonnigheid kwijt ben?

Waarom wil ik niets anders meer dan: nu verdwijnen van deze aardbodem?
En waarom durf ik dat aan niemand anders dan dit dagboek te zeggen?
Waarom durf ik dat aan geen mens te vertellen?
Ik wil niet meer slapen, ik wil niet meer autorijden. 
Ik wil niet meer werken, geen eten meer eten, geen drinken meer tot mij nemen.
Ik wil nog maar één ding:
DOOD,  
            dood, 
                       dood....
ÓP....
Óp ben ik....
           
      Je Sanne.
  24 oktober 1985"

Pff. Ja, heftig om te lezen.
......
Ook een realiteit.

Het is een reëel deel van mijn leven geweest.
Niet zichtbaar. Wel intens voelbaar.
Een eenzame innerlijke weg.
Iets dat veel anderen kennen voor een korte periode.
En sommigen voor bepaalde delen van het jaar.
Sommigen jaren achtereen.

Voor mij was het iets dat een aantal keren kortstondig langskwam in mijn leven.
Het kwam altijd voort uit de wens naar rust.
Of de wens dat een situatie in mijn leven zou stoppen, waarvan ik niet wist hóe.

Ik kwam er gelukkig altijd weer van los.
Terugkijkend naar hoe ik daarmee omging:
* Door dóór te gaan.
En daarmee toch weer op te laden.
Aan mensen. Aan mooie gebeurtenissen.
* Later door te praten over wat ik voelde.
Mondjesmaat.
Maar genoeg om mezelf steeds weer vlot te kunnen trekken. Goede mensen om me heen.
* En ook door steeds minder verschil in 'binnen- en buitenwereld' te leren leven.
Daardoor steeds beter te weten wie ik wilde zijn.
Waar mijn grenzen lagen.
En om daar vanbinnen en vanbuiten duidelijk(er) in te zijn.

Waardoor de 'tunnel van eindigheid' steeds minder aan me is gaan trekken.
Ik 'leef' vanbinnen meer wat mijn leven me brengt.
Ga stap voor stap. En dag voor dag.
Niet altijd logisch. Niet altijd eenvoudig.
Maar inmiddels weet ik uit ervaring dat daar altijd weer licht achter vandaan komt.

En voor licht gá ik.  
Elke dag weer opnieuw. :)
Met alle liefde. Met al mijn kracht.