BERG-GELUK, 1

Daar begon het...in de Franse bergen.
Al jaren elke vakantie met ons gezin kamperend door heel Frankrijk heen.
Zee, rotsen, bergen, riviertjes, dorpjes, stokbrood. Weken achtereen.
Nu, 22 jaar, met mijn vriend en zijn ouders op een Paas-vakantieweek in de Ardeche-regio.

Daar verloor ik mijn hart aan de bergkracht.
Daar werd ik overrompeld door de liefde voor de stille, machtige bergnatuur.
Die me sindsdien nog steeds overrompelt. Op allerelei bergplekken.
Een krachtige liefde.
Voor de ruimte die daar in mij ontstaat.
Voor gevoelens. Voor bespiegelingen. Voor stilte. Voor geluk.
Wezenloos groot geluk.
Ik kan me erin verliezen. Mijn hoofd gaat uit.

Woorden stromen....

"Zaterdag 1-4-1988. Creyseilles (Frankrijk).
We zijn hier in de buurt van de rivier de Ardeche, voor ongeveer 10 dagen vakantie.
Die vakantie brengen we door in een oud 18e eeuws huis dat tegen de berg is opgebouwd, met grote keien en cement daartussen.

Binnen is het donkertjes, maar heel erg romantisch: een klein kraantje met een wasbak, een vuurplaats tegen de muur op de grond, met stenen eromheen. 
Een vierkante tafel in het midden van de kamer. In de hoek een keukentje, met een  gasstelletje en een bergkast (zo'n ouderwetse houten, met van die glazen deuren...!)
Er is een grote slaapkamer met óók een vuurplaats, en een tafel en een badkamer.

Op dit schrijfmoment zit ik op het buitenterras in de (nu wat bedekte) zon, terwijl de andere drie vakantiegangers naar het dorp Privas zijn, voor allerlei boodschappen, etc.
Het alleen zijn bevalt me grandioos, want alleen kun je nóg beter, vollediger en ontspannener genieten van de stilte en de natuur.
Het terras kijkt uit over het berglandschap dat ik later eens zal proberen te beschrijven.

En op het moment klinkt er door de stilte een hoge vogelfluit en een bellebel van een kudde schapen in de 'vallei' .
Naast mij, in het gras, zit een klein groenig hagedisje uitgebreid te genieten van de zon op zijn schubbenrug en lijkt, ook al, zeer ontspannen.
Een vlierboom vlak naast het terras spreidt zijn blaadjes open in een vers groene kleur. Zijn broer-(noten)boom zit nog in een bijna-uit-elkaar-barstende knoppenpracht.

Een uurtje geleden luidde uit de vallei om de hoek van de berg de kerkklok.
Stil heb ik staan luisteren naar de zuiverheid, de puurheid van dit geluid in deze omgeving. Ademloos.
Ik geloof dat dít het voor mij Pasen maakt: de schoonheid van de natuur, de zuiverheid van de stilte en de puurheid van het klokgelui.
Volgens mij is het waarderen en observeren van dit alles een heel belangrijk stuk van 'geloven'.
Ook zonder een 'God' of 'kerk' kun je geloven in goedheid en menswaarde. In het leven.
Ik ervaar nu het bewijs....zo voelt het....                       
                                                            Sanne."