HIERNAMAALS, deel 1

Midden in de natuur.
Kerkjes bezoekend en in de stilte daarvan zijn.
Ik mijmerde op papier.
Onder andere over het onderwerp: 'het hiernamaals'.
Van kinds af aan intrigeerde mij de dood -nadat opa stierf-.
Daarna volgden andere overlijdens: zowel in privé-, als in werksituaties.
Ik kwam letterlijk en figuurlijk in aanraking met de dood en overleden mensen.
Altijd bleef ik nieuwsgierig naar wat er dan ná de dood zou zijn, voor degene die overleed.

Dat 'hiernamaals' bleef mij intrigeren....
Ik vormde me er in de loop van mijn leven een steeds veranderend beeld van.
Op mijn 22e had ik er veel woorden voor.
En het was fijn om het, al mijmerend, eens goed uit te pluizen.
Later werd het minder onderhevig aan woorden en vormde het meer een gevoel.
Er waren de overlijdens van tante, meest nabije vriend, mijn petekind, mijn liefdesvriend en dierbare anderen die mijn hart hadden geraakt.
Ik raakte overtuigd dat er een onzegbaar en woordenloze manier van verbinden blijft met hen die niet meer leven.
In dromen, in aandenkens, in vogels, in woorden en op bepaalde plaatsen.
Bovenal in mijn hart en in mijn herinneringen.
Tijdloze verbondenheid.

In 1988 had ik ideeën over het hiernamaals.
Heerlijk jonge ideeën.
Die ik een paar jaar later alweer anders vond en dus corrigeerde.
Grappig om terug te lezen. :)

"4-4-1988, Creysseilles (Frankrijk).
Al een paar dagen zijn we nu hier, te midden van de stille Ardêche natuur.
We hakken hout, doen boodschappen, lezen, eten buiten, rijden auto in de omgeving en wandelen veel.

We zijn naar de andere kant van de berg gelopen, naar het kerkje dat ik met Pasen hoorde luiden.
Het is een stenen kerkje in 'Le Prieuré'.
Naast het kerkje ligt een kerkhof, met allemaal familiegraven. 
In serene rust, met alleen de vogels en de bel van de belhamel, zijn enkele familiegraven opgesteld langs de muren van witgrijze keistenen.
Een wit, gietijzeren hekje is de piepende overbrugging tussen de wereld van de levenden en de innige rust van de overledenen.
De puurheid en zuiverheid van het klokgelui van zaterdag, spreekt ook uit de duidelijk eerbiedige kracht die uit dit kerkje en kerkhof straalt.

Zittend op de rand van een familiegraf, luisterend naar de stilte van de natuur, overdenk ik dat ik op zo'n plek begraven zou willen worden als het mijn tijd eenmaal is.
Hoog in de bergen en daarmee dichtbij 'god', of hoe dat dan ook heet. 
Onderdeel uitmakend van de natuur en naast een heel sober kerkje.

Een fijn kerkje met een zeer zuiver klinkende klok, die weerkaatst wordt tussen de bergen. 
Binnen in het kerkje staan verschillende bloemstukken en bloesemtakken, een klein altaar met een foto waarop een tegenlicht-kerkje en een boom afgebeeld staat.
Er is een standaard met een Frans liedboek en houten, oncomfortabel rechte stoelen voor de mensen.
Een kleine kerk met aan de ruwe muur de veertien kruizen (van Jezus' laatste gang), één meter van elkaar, omdat ze er anders niet allemaal inpassen.
Om op zó'n kerkhof te liggen, naast zó'n kerkje, lijkt me heerlijk, na een woelig, bezig en hopelijk fijn leven.

Als ik dit dan nu teruglees, maak ik uit mijn schrijfwijze op dat ik geloof in iets meer dan alleen maar"duisternis-na-de-dood". 
En dat is ook zo.
Ik geloof niet in de hel, want ieder mens heeft in zijn leven wel 1 ding goed gedaan en dus is-ie te goed voor de hel. (Dus is die volstrekt onnodig!).
Ik geloof ook niet dat er na de dood niets meer is.
Anders zouden veel meer mensen die de "overstap" gaan maken bang zijn vlak voor het sterven. 
Terwijl juist heel veel overledenen met een glimlach op hun gezicht liggen, in hun kist of in hun bed.

Ik geloof niét in reïncarnatie.
Alhoewel...dat kan ik niet echt motiveren. 
Even denken...
De enige motivatie die ik zou kunnen geven is het feit dat ik geloof dat je bij je dood uit je lichaam gaat en dat dit 'geestelijk deel' naar het "hiernamaals" overstapt.
Misschien dat dat 'energiedeel' wél af en toe in een lichaam kruipt om weer even te voelen hoe het  op aarde is. Even meeliftend met iemand, om het zo maar te zeggen.
En misschien ook om te zien hoe het met de nabestaanden gaat (met de kans om ze even een positieve energiegolf te geven door middel van het lichaam.)

Ik geloof dus niet in reïncarnatie op de manier dat die 'geestelijke energie' in een ander lichaam weer levend op aarde terugkomt (want dan zou je bij jezelf terug kunnen komen!)                                    ('Vreemde kronkel-gedachte. Niet meer mee eens.'
Dit schreef ik erbij op: 19-1-1990)
:)
     Sanne"

Wordt vervolgd.