DAAR BEN JE

Verkleurde foto van ons gezin.
Blij meiske in mijn gele jurkje, op zomerse zeilboot.
Net herstelt van de kinkhoest, samen met mijn grote broer Sten.
Nu in de wind, los van het land. Onderweg. Vrij.
Deel van een compleet gezin.
Ieder met een eigen, sterke persoonlijkheid. Met ieder een eigen, vol leven. Een eigen bestaan.
Met elkaar. Naast elkaar. Los van elkaar. 

Ik leerde er eigen ruimte nemen. Afstand maken. Verbinden.
Ik haastte me om alles zelf te kunnen. Om niemand meer te belasten.
In de beschermende thuishaven bouwde ik mijn eigen scheepje. En voer vroeg uit.
Om delen van mijn leven te ontdekken.
Om elke plek te bewonen waar mijn levenskeuzes me brachten.
En steeds weer vond ik de haven. Of de haven vond mij.

Ik schreef. Dagboeken-meters vol.
Om mijn gedachtes te ordenen. Om greep op mijn leven te houden.
Om creatieve hersenspinsels ruimte te geven. Dagdromen te verwoorden.
Ik schreef omdat ik ooit begon te schrijven.
En de woorden vinden mij nog steeds....