UIT HUIS

Solliciteren naar een opleidingsplek. Als verpleegkundige-Z.
(Zwakzinnigenzorg, zoals dat toen werd genoemd).
Goede sollicitatie-gesprekken.
Na spannende medische keuringen werd ik op één plek afgekeurd.
In verband met: 'te hoge bloedwaarden' van iets.
Het risico op veel ziekteverzuim hield de instelling tegen om mij aan te nemen.
Wisten zij en ik veel dat ik elders, tijdens drie jaar opleiding, in totaal nog geen vijf dagen ziekgemeld zou worden. Hún verlies dus. :)
Maar wat was ik ook verdrietig dat ik op die manier niet werd aangenomen. Dat mijn astma toch nog weer een wissel trok op mijn toekomst-wensen.
En wat was ik daardoor dubbel-blij toen ik in Monster bij 'Het Westerhonk', werd aangenomen.
Na een fijn gesprek en een goede medische keuring.
Ik was van harte welkom. En dolblij!

Ik zou intern gaan wonen.
Op een klein kamertje, in een lange gang boven een woonpaviljoen van de bewoners. Naast andere collega's.
Best ver van huis.

Verven, behangen, zeil leggen & gordijnen hangen.
Samen met mijn ouders en broer spulletjes uit huis verhuizen naar mijn kamer. Plantje erbij, voor de gezelligheid.
En toen kwam de dag dat ik officieel het huis zou uitgaan, met mijn laatste koffertje met spullen.
In mijn eigen rode eendje.

"1-9-1984.
Laatste nachtje
officieel thuis.
Morgen ga ik uit huis
voor drie jaar.
Weer een mijlpaal
in mijn leven.
Poeh hé.

M'n longen piepen,
m'n hart
raast als een idioot,
m'n horloge ook.

Spanning,
enorme zin,
om drie jaar
'monsterlijk zwakzinnig'
te doen en zijn.

God, mag het
een goede tijd worden....

Ernstig..........

Je Sanne
Nieuwendijk (bed)"

En na het korte, onrustige nachtje, vertrok ik.
Ik gaf mijn ouders een gedicht, ter afscheid.
Na 18 jaar thuis-leven, vloog ik nu uit.
Een onwezenlijk moment.
Trots, blij én confuus van wat dat zou gaan inhouden.
Ik had geen idee!

"Twee-september  negentien-honderd-en-vier-en-tachtig

Voor pap/mam.

Vandaag gaat ze weg
om haar eerste
zelfstandige stapje
in het leven te zetten

deze dag 
willen jullie 
haar laten gaan
om haar de mogelijkheid 
daartoe te geven

en juist nu
wil ze zeggen
dat ze ontzettend veel
van jullie houdt
en jullie
voor deze achttien jaar
oneindig dankbaar is

jullie dochter
                     sandra
........................................"

Ontroerend om terug te lezen hoe ik die twee mensen, die me nog steeds zo dierbaar zijn, onhandig en liefdevol probeerde te bedanken.
Bij een zo bijzondere mijlpaal in mijn leven.
Nieuw puzzelstukje in mijn levenspuzzel.
Ik ging uit huis.