UIT

En het ging uit...
De eerste liefde werd verbroken.
Hoe is dat voor een jong meisje van 15 jaar?

I didn't take it well, zeg maar... :)
Wandeling in de late avond. Overstromend verdriet.
Steun proberen te vinden. Niet bij mijn ouders. Ik was immers bakvis.
Wel bij mijn vriendinnetje. En haar moeder.

En erover schrijven. Met goed gevoel voor drama.
Toen voelde het écht zo. Hélemaal.
Alsof de wereld zou stoppen.
Toen wist ik nog niet dat alles door zou gaan.
Dat jaren zouden verstrijken.
Dat meerdere vriendjes langs mijn horizon zouden varen.
En dat liefdesverdriet altijd weer een plekje zou vinden.
Om rijker ervan te worden. Een tijdje later.

"12-2-1981.
Ik loop in het donker te dromen
dat je toch nog terug zult komen.
Een traan vindt zijn weg. Ik word moe
’t kan me niets meer schelen wat ik nu nog doe. 

Ik begin te rennen en huil
Ik ren door een plas, m’n kleren worden vuil.
Ik laat me vallen, midden op het pad
en denk: “Waarom deed je me dat?” 

Ik huil met lange halen
en begin weer rond te dwalen.
’t Regent, ’t giet,
Maar ’t interesseert me niet. 

Ik voel me alleen en verloren
en voel me ellendig als nooit te voren.
Was ’t tussen ons toch een fout?
Is ’t toch waar dat je niet meer van me houdt? 

Het kwam zo ineens, zo vlug
en ik weet: “Ik krijg je nooit meer terug.”
Ik moet het iemand zeggen.
Aan iemand die ik niets hoef uit te leggen. 

Maar ik ben alleen met m’n verdriet
Hier waar niemand me ziet
Waar niemand me zal troosten
Ik ben alleen…alleen. 

SdW", 12-2-1981.