RELATIVEREN

19 jaar zijn, en ontdekken dat niet IK het middelpunt van de wereld was.
Dat er andere dingen belangrijker waren dan IK.
Het was verwarrend enerzijds. Het was óók wel helend.
Wist echter nog niet zo goed hoe ik daarover kon praten met anderen.
Sloot me in mijn eigen binnenwereld op.
En heb, zoals zoveel jongvolwassenen, geworsteld met het eenzame daarvan.

"Juni 1984.
Ik voel me zo alleen, zo heel alleen.
Mijn vriendin heeft háár problemen.
Sten heeft zijn vriendin,
Pap heeft mam.
Mijn vriendje heeft vakantie...."

"22 juli 1984. Overlijden tante.
....Maar ik heb zo hard iemand nodig.
Ik was vanavond opnieuw zo alleen. Pap/mam waren naar oom en nichtjes toe. Sten niet thuis.
En ik wil anderen niet ook nog eens mijn gedachtes en gevoel van onmacht opdringen.
Ik durf dat niet goed aan, omdat het misschien wel onnozele dingen zijn waar ik mee zit. 
Of waar ik over denk. Té onnozel om de ander mee lastig te vallen.
Maar dat neemt niet weg dat ik met die dingen zit en erover pieker.
Ik moet niet zo zeuren, en me niet zo aanstellen, want er zijn veel ergere dingen dingen in het leven...."

Meestal totaal onmachtig nog, om er in alle rust tijd en ruimte voor te vragen en het gesprek met iemand aan te gaan.
Ik belandde vaak in een jongvolwassen vorm van 'drama-gevoel'. Alsof ik de enige in de wereld was die het best wel moeilijk had.

Door het ervaren van 'overlijden-van-tante', kwamen heel veel dagelijkse zorgen en zorgjes in een ander daglicht te staan.
Veel van wat belangrijk leek, bleek ineens te overzien.
Waar ik eerst in lange jongvolwassen zinnen over klaagde in mijn dagboek, vond ik ineens niet meer zo van belang.

"8-8-1984.
Zachtjes klotst
het water tussen het riet.
De zon
hangt er als een oranje bol boven.
Het zilte windje
ruist zacht en vredig.
De golven slaan om
en verdwijnen.

Zo ook mijn problemen,
Mijn moeilijkheden, mijn fouten;
ze drijven weg
met elke golf die ik zie.
De ene golf is groter,
grover dan de andere.
De golf
of mijn probleem?

Groter,
grover?
Nou én...
Het eindigt toch steeds
weer in het niets...
of in 'alles'.

Een golf,
het omslaan,
het verdwijnen.

SdW."

Ik zou dit relativeren steeds meer bijschaven en fine-tunen tijdens mijn verdere leven.
Het was soms 'a bumpy ride', om te leren erover te praten.
Dat heeft jaren tijd én een aantal vasthoudende vriend(inn)en gevraagd om daar te komen.
Het bracht me veel goeds.