MONSTER

"Monster,
Zondag 9-9-1984.
Zou het normaal zijn dat als iemand die op kamers gaat wonen, op de eerste avond alleen op zijn eigen plekje, zoveel dingen door zijn brein voelt schieten dat hij/zij, om maar bezig te zijn, een kwartier zomaar staat rond te kijken in dat eigene plekje?

Dit was de ervaring die ik onderging vanavond.
Zomaar ronddraaien en trots kijken naar al die spulletjes die van mijzelf zijn.

Ik voel me fijn, zo zelfstandig.
Wat een verschil met mijn stage bij de zwakzinnigen vorig jaar.
Wat voelde ik me daar alleen.

Vrijheid, zelfstandigheid, werk, studie, moeilijkheden....: here I come! 
Wat idealistisch! Maar toch ook heel nuchter.

Je Sanne. (Liggend in bed.)"

In 'Het Westerhonk' te Monster begonnen met de opleiding tot Verpleegkundige-Z. Net 19 jaar.
Op kamers daar. En de eerste avond daar: goed landen.
Ik verhuisde vaak in mijn leven.
En het hielp altijd een eigen plek te hebben.
Een plekje waar ik trots op kon zijn. En mezelf kon terugtrekken om mezelf te kunnen zijn; zonder anderen om me heen.
(In die zin ben ik weinig veranderd!) :)

Ik startte vol goed moed en met een enorme berg enthousiasme voor het vak dat ik ging leren.
Met liefde voor mensen met mogelijkheden, en tegelijkertijd een lijf of hoofd dat niet volledig meewerkt of kán werken.
Die liefde is altijd gebleven.
De wens om daarin bij te dragen wat in mijn vermogen als mens én binnen mijn rol als professional ligt, is nog steeds een brandend vuurtje in mijn ziel.

Tóen stond ik aan het begin van die langdurende traditie van zielen-verbinding.
En van het puzzelen om aan te kunnen sluiten bij degene die ik zorg zou verlenen:

"22-9-1984, Monster.

Lakendoek

je zit stil in je hoekje
en kijkt afwezig voor je uit
je vingertopjes plukken aan een stuk lakendoek
en scheuren het in minieme deeltjes

ik zie je zitten
en weet dat ik je niet bereiken zal
alleen de woorden 'eten', 'slapen'
en je eigen naam
halen jou uit je gedachten

een eigen wereldje
heb je opgebouwd
en laat je handen daarin delen:
tegen hen praat je wel

elf and'ren
lopen rond je
leven met je
en toch deel je niet met hen mee
in deze, voor hen bekende, wereld

stil kijk ik naar je
teken je beeld in mijn gedachten
en probeer me te verplaatsen
naar de plaats waar jouw leven zich afspeelt:

ben je daar alleen
voel je je daar eenzaam
zou je niemand
niemand van ons mee willen nemen?

ik zou best graag willen,
is er iets dat ik kan doen
om je te verleiden 
me mee te nemen jouw eigen wereldje in?

SdW"

Ja, liefde voor mensen....

P.S.: het dichten op rijm liet ik blijkbaar dáár achter me.
En het is vrijwel nooit meer verschenen.
'Gevoels-dichten', zal ik het vanaf hier maar noemen. :)