LIEFDE

Echte liefde.
Érgens op een moment in ons leven ervaren we voor de eerste keer dat bijzondere gevoel: Échte Liefde.
Anders dan kalverliefdes. Ineens voelt het belangrijker. Totaler. 

Het was een koude decemberdag. We leerden elkaar steeds beter kennen.
Werden ook wat meer intiem (maar 'nog niet helemaal' natuurlijk...:)
En ineens was daar dat overrompelende, grootse gevoel.
Ik schreef het aan mijn dagboek 'Kitty':

"8 december 1981. 
Hier lig ik dan, in mijn bed te huilen. Te huilen van geluk. 
Ik hou zoveel van hem! Zo oneindig, zeer veel.
Voor de eerste keer in mijn hele prille leventje krijg ik een levensecht liefdesgedicht, een levensechte liefdesverklaring. 
Oh, wat zalig om hem als mijn vriendje te hebben.

Iemand die van je houdt, die aan je denkt, zijn hele leven door.
Iemand die je troost, iemand die zó lief voor je is, dat je zomaar ineens in huilen uit kan barsten, van GELUK. Oneindig veel geluk!!
Dat je iemand hebt waar je constant en altijd aan denkt. Bij alles wat je doet, leest, ziet, leert, denkt, herinnert. Het is zo'n intens groot geluk, Kitty!!

Zo intens lief, dierbaar en gelukkig. Ik kan nooit meer zónder dat gevoel. 
En wanneer juist dát gevoel het sterkste is, ben ik jaloers, onredelijk!! Alleen maar omdat ik bang ben om 'het' dan kwijt te raken. 
"HET' is: zijn liefde, ons grote intense geluk, ONS LEVEN SAMEN !! 

Als ik óóit gek op iemand ben geweest, dan is dat nog geen 1.000.000.000.000.000.enz.enz-ste deel van het grote gevoel wat ik voor hém heb. 
Voor hem voel ik "LIEFDE"; échte LIEFDE.
Nú hou ik van hem voor altijd, voor eeuwig. 
Voor een huwelijk, voor een leven samen. Voor alles van ons samen.
Want vanavond gaf hij me het complete aanvullingsgevoel door te zeggen: "Alleen met JOU wil ik trouwen!" 
Toén verbond het iets in me. Onze liefde voor elkaar werd aaneengesmeed tot één grote LIEFDE.
Oh, jongen, ik hou zo van je. Ik hou zo verschrikkelijk, zo vreselijk veel van je!"

Het was dus alles overrompelend groots.
Mijn hele leven werd er even door beheerst. Kon aan niets anders denken. Kon amper functioneren.
Totaal overgenomen door dat bijzonder, warme, sexy en liefdevolle gevoel. Dat wilde ik nooit meer kwijt.
En ging er zonder enig spoor van twijfel vanuit dat het voor eeuwig zou zijn.
Voor altijd.

How little did I know:
Eerste grote liefdes stoppen ook weer. Verdrietig en o zo pijnlijk. Ik trouwde niet met deze jongen.
En er kwamen andere liefdes. Ánders dan de eerste. Opvolgend.
Bijna nooit meer zoals deze eerste keer. Dat kwam nog één keer; 20 jaar later. Een aantal jaren alles-overnemende, grote, echte liefde. Die ik ook dáár weer diep vanuit mijn hart en ziel koesterde. Tot er afscheid en de dood kwam.

Met elke voorbije liefde groeide de zorgvuldigheid om mezelf te beschermen.
Te beschermen tegen de achterkant van de liefde: de pijn van het blijkbaar onafwendbare afscheid.
Van de spijt en het verdriet.
Want ook al kon ik nóg zo genieten van de periodes van groots en verliefd gevoel: hóe moeilijk bleek het om te vertrouwen op 'blijvende liefde'.

Soms léék de liefde heel lang te duren. En uiteindelijk verdween ze ook dáár weer.
Na alles wat ik er van mijzelf had ingelegd. En na alles wat ik had ontvangen.
Alsof de bron van liefde indroogde. Woestijn werd.
Ook in mij.
Het compleet open en onbeschermd de liefde tegemoet treden werd steeds minder vanzelfsprekend en gemakkelijk.

En toch dient ze zichzelf steeds weer aan. O, hoe gelukkig!
Zodat mijn hart opent.
En zodat er een diepe stroom van liefde op gang komt, waar ik ten volle voor ga. Náást mijn zoektocht om te durven verbinden en wezenlijk in mijn liefde voor de ander te kunnen stappen.
Hoe oud zal ik zijn als ik tussen 'ervoor gaan' en 'me niet durven verbinden' een rustige balans heb gevonden? 

Misschien zit de sleutel daartoe wel in mijn dagboek-zin hierboven:
'Nú hou ik van hem, voor altijd en voor eeuwig.'
Welke wijze zegt ook alweer: 'dat er maar één moment is en dat is dít moment...': Nú.
En het volgende moment is er weer opnieuw dat enige nú-moment.
Dan is het 'nu' & 'dit moment': eeuwig en voor altijd.
Dat geeft perspectieven voor het 'altijd'.... :)
Het is gewoon nú!
Niet meer en niet minder.

Toen ik 15 jaar was, hoefde ik me deze vraag nog niet te stellen.
Toen vloog ik.
Op de vleugels van mijn eerste 'echte liefde'!