ISRAËL

20 jaar.
Inmiddels elders wonend dan in de instelling waar ik de opleiding tot verpleegkundige-Z volgde.
Plannen voor de toekomst kwamen op gang.
Ik raakte meer betrokken bij wat er in de wereld gebeurde.
Kibboetsplannen in Israël.

"Vrijdag 5 april 1985. Leidschendam.
De plannen Israël nemen steeds vastere vormen aan..:
Na deze drie jaar Z-opleiding en het behalen van mijn diploma, ga ik naar de Israëlische kibboets, via een kibboetsbureau in Amsterdam.
Een jaar kibboets om mezelf te kunnen vormen en ervaringen op te doen.
Om me te kunnen wijden aan meditatie, lichamelijke arbeid, contacten met mensen op geestelijke basis (en niet zoals in nederland vaak geleid door het materiële).

Na dit jaar, eventueel met een wisseling van kibboets erin gecalculeerd, wil ik proberen om mét de ervaringen van dat jaar én mijn Z-diploma daar een baan te krijgen. 
Om me functioneel te maken in de maatschappij die ik in het jaar daarvoor als bezoeker, als toerist en buitenstaander heb kunnen verkennen.
Het land, de natuur, de vele talen, culturen, levensgeschiedenissen en ideeën bij elkaar.

En ook de vele typen mensen, die toch op één punt allemaal hetzelfde denken: de kibboets is heel belangrijk.
Voor de één is het interessant,
voor een ander een uitdaging,
voor de volgende een rustperiode,
voor de ander een leerperiode,
voor de vijfde een noodsprong,
voor de laatste een ondoordachte fout.
Maar voor allemaal heel erg belangrijk.

De mensenkennis die ik daar op kan doen is zo ontzettend groot dat het een niet te stuiten aantrekkingskracht op me uitoefent.
Ik wíl weg over 2,5 jaar en wel heel direct!
Niet langer blijven teren op het materialistische en haastige in deze maatschappij.
Niet langer gebruik maken van de tolerantie en de grote vrijheid die men hier in nederland als vanzelfsprekendheid geniet.

Nee, ik wil dan wel eens aan den lijve ondervinden hoe het is om in een onderdrukt land te leven.
En wat dan ook nog door militairen overheerst wordt. Ik wil me nuttig en bruikbaar maken, om met mijn kennis van vrijheid de mensen daar te helpen om hun eigen vrijheid strijdbaar te maken. Of gaan zij mij dat nou juist leren?
Om samen met hen een leefbaar klimaat te scheppen, ook al is dat op nóg zo kleine schaal.
Elk stukje vrede en begrip, tolerantie en samenleving i.p.v. tegenleving is heel erg belangrijk.

Zo is dus mijn ideaal over Israël en mijn plannen.
En ik weet dat, als er geen onoverkomelijke hinderpalen op mijn weg komen ik wel over 2,5 jaar in het vliegtuig naar Israël zit, met al mijn idealen, ideeën en wensen.
Met al mijn ervaringen, wil om er nóg meer op te doen, mijn liefde voor anderen en natuur.
Op weg naar het avontuur en de onzekerheid.
Oh, laat ik toch in deze 2,5 jaar in nederland nog zóveel ervaringen opdoen dat ik in staat zal zijn om zo optimaal mogelijk mijn ideeën, gedachten en verlangens in praktijk te brengen in het land van mijn dromen, gedachten, gissingen en voorstellingen.

Love, 
                je Sanneke."

Prachtig om mijn diepe engagement van toen terug te lezen.

Gíng ik naar Israël?
Ooooh horror: Neen.

Er kwam namelijk wél een onoverkomelijke hinderpaal op mijn pad; aan het einde van mijn opleiding:
Mijn longspecialist adviseerde mij streng om mijzelf niet bloot te stellen aan de droogte en hitte van het Israëlische land.
'Omdat mijn longen dat niet aan zouden kunnen, door de mate van astmatische bronchitis die ik had. 
Het zou zelfs kunnen dat ik dat niet zou overleven, en was het me dát waard?' 
Nee, natuurlijk niet.
De man hielp eigenhandig mijn droom om zeep, zo ervoer ik dat indertijd.
Maar ik lúisterde wel naar zijn advies, dat in de kern natuurlijk erg waar was.
En ik wist dat. Ik kende mijn lijf. Ik kende mijn longen.
Had me dit gevaar alleen nooit bedacht en wíllen bedenken.

Ontstaan uit de onzegbaar grote pijn van dit definitieve afscheid van een grote droom en immens verlangen, begon dáár, op dat moment, een nieuwe traditie in mijn leven:

Ik stopte met plannen maken op lange termijn.
Omdat ze tóch verhinderd zouden worden.
So what's the use of planning than?

John Lennon zei het al:
'Life is what happens
when you are making other plans.'

Het bracht me een enorme flexibiliteit om op korte termijn mogelijkheden te zien en uit te voeren.
Dat heeft me in mijn leven veel rijkdom gebracht: in werk, in opleidingen. Ook in mijn leven met de mensen die me lief zijn.
Het gemis aan een 'groter plan' blijft af en toe weer opvlammen. Die pijn went misschien wel nooit?

Het bracht me indertijd, op het moment van de plannen-wisseling, een langdurige reis naar Zweden.
Omdat ik toch écht weg wilde na mijn diplomering.
Mét het avontuur en de onzekerheid die ik eigenlijk in Israël had willen vinden.
In Zweden was het herfst, práchtig gekleurd, wijds, vredig...én koud.
Mijn longen hielden zich prima. En ik reisde.

Mijn bijdrage aan de wereld ben ik op kleinere schaal gaan uitdragen: bij mensen die (tijdelijk) ondersteuning nodig hebben. In nederland.
Oók mooi...:)