IDENTITEIT

"7-10-1981. Vriendenboekje:
Ik zit op de opleiding KinderVerzorging/JeugdVerzorging. Dus over 3 jaar kunnen jullie kinders bij mij terecht (!!)
Ik hou van: Zon, wind, strand, Frankrijk, veel vrienden, lachen en alles wat gezellig is. 
Maar het meest van mijn vriendje, maar dat wéét natuurlijk iedereen al!!
De muziek waar ik van hou is: Supertramp, George Zamfir, Paul Simon en andere rustige muziek. Ik hou van de donkere stem van de man in het radioprogramma: Candlelight, die gedichten van luisteraars voorleest.
Ik hou níet van: ruzie, regen, eenzaamheid, repetities enz, enz.
En nog wat details: Ik ben 1.76 meter lang en veel te zwaar (!!!)
Mijn haar is half lang bruin en mijn ogen blauw-grijs."

Deze periode van mijn puberteit kenmerkte zich door een innerlijke onrust.
Maar dat niet aan de buitenkant laten zien. Veel lachen. Vanbinnen iets anders voelen.
Een niet weten wie ik was en wilde zijn.
Mijn eigen identiteit vinden.
Een bijna doorlopend gevoel van alleen of eenzaam te zijn.
Ondanks vriendje, vriendinnen en mensen om me heen.
Woorden in mijn dagboek weerspiegelen dat ook. 

Die zomer ging onze gezins-vakantie naar een camping aan zee en in de duinen van Frankrijk.
Ik schreef in die tijd veel. En heel vaak in de 'derde persoon''. Alsof het iemand anders betrof dan mijzelf. Dat voelde veiliger, denk ik.
Vanuit de 'ik-vorm'-schrijven was nog niet altijd mogelijk. Zeker niet als het over innerlijke beschouwingen ging. Dan kwam het raar te dichtbij...
Heel bijzonder om te lezen hoe ik al in díe tijd probeerde mijn meest persoonlijke gevoel onder woorden te brengen. Zelfonderzoek te doen:

"Toen ik deze kaart zag in de kampwinkel, dacht ik direct: 'Meenemen!'
Want zó zie je de zee als je de overgang inkomt, terwijl de zon steeds lager zakt. 
En als je erbij gaat zitten en lang wacht wordt de zon steeds roder en zakt hij als een gloeiende bal in de zee om er nooit meer uit te komen...

Wanneer je dat ziet stromen de tranen over je wangen, omdat je jezelf zo nutteloos voelt en zó alleen, zo eenzaam, omdat je je zo nietig voelt bij dit mooie schouwspel.
Je denkt aan thuis, je vrienden en je vriend en je verlangt ontzettend naar dáár.
Maar omdat je je er tegen verzet komen er steeds hetere tranen van puur ingehouden verdriet. Verdriet van eenvoudig verlangen naar liefde een aanhankelijkheid. 

En terwijl je helmgras uit het zand trekt begin je te lachen om je eigen stomme dromen. Je kan jezelf wel wat aandoen omdat je jezelf zo onnodig kwelt. Door je van alles te verbeelden. 
En langzaam keer je terug naar de kale waarheid van eenzaamheid en verveling. 

Je kauwt verstrooid op je grasje en volgt een eenzaam meeuw-vogeltje. Heel gracieus vliegt hij boven je hoofd en het lijkt alsof hij voor jou alleen de hele vertoning maakt. 
Een glimlach speelt om je mond en het grasje valt eruit. 
De vogel draait. Draait totdat je jezelf mee voelt draaien en samen met hem draai je je rondjes. 

Je sluit je ogen en plotseling dringt het ruisen van de golven in je gedachten-wereldje. Je luistert gefascineerd en probeert een patroon te vinden in het omslaan van de golven, maar het is te moeilijk om er wat in te vinden. 

Je zet jezelf rechtop en wanneer er een traan op je lippen komt proef je dat het zout smaakt als de zee. Zout, zout, zout, zout...
En wanneer je je ogen weer sluit zie je je traan in gedachten in een grote zee komen. 
Daar voegt hij zich samen met al het andere zoute water. En je bent weer waar alles begon...

Langzaam loop je terug naar de camping, je familie."

.....  .....  .....  .....  .....
Het was geloof ik níet mijn meest blije tijd van leven :)