HANDLEIDING 'GEVOEL UITEN'

Twee maanden in opleiding. Twee maanden op mijzelf wonend.
Zelfstandigheid, eigen ritme, eigen levensstijl gaan vinden. Energiek op weg, nieuwe mensen leren kennen, laat slapen, zingen, dansen en veel te veel eten.
Zoals het gaat bij de eerste stappen in een zelfstandig leven van een jong volwassene, nét uit het nest.

Aan de ándere kant...gebeurde er ook van alles in mijn binnenwereld dat niet altijd even eenvoudig bleek.

"Vrijdag 16-11-1984, 10.55 uur.
Je woont zelfstandig en krijgt dus ook de volledige verantwoordelijkheid voor jezelf in je handen geduwd.
Wat is het moeilijk om voor jezelf toe te geven dat je met die verantwoordelijkheid soms nog zo'n moeite hebt.
Dat je soms niet weet wat je moet doen met jezelf en al je gedachten en nog te nemen beslissingen.

Wat is het moeilijk om alle twijfel over genomen beslissingen niet tegen een ander uit te kunnen spreken, omdat je alles tóch zelf wilt doen.
Hoe kan ik de twijfel die ik heb over beslissingen aan en ander duidelijk maken?

Emoties, gedachten,
gevoel,
is het niet allemaal
een klein beetje hetzelfde?
Laat ik me niet
teveel manipuleren
door mijn eigen
gevoel van niet geborgen zijn?

Ik heb iemand nodig
die een arm om me heen slaat,
me aankijkt
en begrijpt wat ik bedoel,
wat ik voel
wat er in me omgaat.
Die me laat huilen
en gillen,
die naast me zit
op een duintop 
en samen met mij
kijkt en luistert
naar de zee.
Iemand die samen met mij kijkt
naar de golven
en met mij
luistert naar de taal
die de golven spreken.

Maar mag ik 
überhaupt
van ook maar 
één iemand op deze wereld
verlangen 
dat hij zo is?

Ik kan niet huilen in mijn eentje.
Ik héb die bescherm-arm zo hard nodig.
Om zo afhankelijk te zijn van anderen om mezelf te kunnen uiten. Kwaad word ik erom.
Kwaad van machteloosheid,
Dat ik mezelf niet kan redden
met mijn eigen problemen en eigen vragen.
Maar ik vind het vragen van hulp écht heel moeilijk.
En dus verman ik mijzelf, stap zogenaamd over mijn problemen heen en laat daar de ander ook gelijk mee achter.'

Je Sanne."

Het grote dilemma: ga ik mijn innerlijke gevoelens delen met iemand anders?
Heb ik die moed?
Heb ik spankracht om die onbekende drempel te nemen?
Durf ik vertrouwen op de openheid en draagkracht van de ander?
Durf ik die ander toe te laten?
Weet ik überhaupt op welke manier ik dat kan doen? Hóé dan?

Een bekende innerlijke strijd van een jong mens die een eigen weg aan het vinden is.
Een strijd ook die voor veel jonge mensen nóg lastiger is.
Door bijvoorbeeld niet prettige ervaringen op het gebied van vertrouwen-beschaming in jongere jeugdjaren.

Hoe helpend zou het zijn als er een soort stappenplan en handleiding voor elk kind klaar ligt in het leven, op het moment dat ze tegen dit dilemma aanlopen.
Een handleiding die ze kunnen downloaden op hun mobiele telefoon.
Óf op papier meekrijgen van een ouderwetse oudere :).

In het feitelijke leven gebeurt het vaak dat er, in plaats van een handleiding, een méns als richtingaanwijzer dient:
'Ga maar daarheen, anders gaat het je niet goed lukken. Ik wijs je de weg.'
Jong of oud.
Ook ik ontmoette zo iemand op mijn pad. 

"In de auto zei jij tegen mij dat ik de mensen een kans moet geven om tot mijn innerlijke 'zijn' door te dringen.
Ik moet daarvoor de eerste aanzet geven en die moet niet vanuit degenen komen die tegenover me staan, zo zeg je me.

Dat is zo.
Je hebt gelijk en ik zie het ook heel duidelijk. 
Maar man....het is zó vreselijk moeilijk om die drempel te nemen van: 'Kom ik niet ongelegen. Is hij/zij niet teveel met eigen dingen bezig. Zou hij/zij wel willen luisteren?' 

Maar ook hierin moet ik je gelijk geven: 
Dan denk ik voor de ander en dus maak ik het nodeloos moeilijk voor mezelf.
En dus ook voor die ander. Want die merkt wel dat er iets is, maar komt niet te weten wát er is.

Ik ga ermee bezig en ik ga het verbeteren."

Ik stapte langzaam uit mijn cocon. Ik leerde.
En dat doe ik nog steeds. :)