EERSTE VRIENDJE & GEDICHT

"11-1-1981
Hoe zijn ogen kunnen zijn, wat ze kunnen zeggen
Wat hij in die kijkers kan leggen
Die heldere, met donk’re stippen her en der
Je kan je er in spiegelen van heel ver… 

Als hij zijn armen om je heen slaat
Verraden zijn ogen wat er door hem heen gaat
Dan zie je wat hij denkt
Zie je de liefde die hij je schenkt… 

Maar als hij kwaad is op een vrind
Is er méér wat je in die ogen vindt
Dan zie je kwaadheid
Dat is er niets in wat je vleit
Het maakt je bang,
Ook al duurt dat niet voor lang… 

Als hij iets kleins ziet, iets liefs ziet
Zie je er iets in wat je kunt plaatsen en toch ook weer niet
Dan zijn ze teder en zacht
Dan is het net alsof erachter iets lacht
Maar dat andere; is het een verlangen naar zoiets?
Of is het niets van dat, niets?... 

Voor jou is het een and’re liefde
Jij die hem nooit griefde
Jij waar hij van houdt
Als hij bij jou is, laat de rest hem koud
Dan zie je het onbeschrijfelijke, dat mooie
datgene wat je uitdrukt in een hartje, dat rooie… 

Het gevoel dat iedereen begrijpt
Het gevoel wat langzaam rijpt
Dát zie je in zijn ogen
Het is geen mededogen
Het is geen nijd, geen haat
Maar iets wat naar zich raden laat… 

Naar zich raden laat, zoals zo vaak, zoals zoveel
Dan schiet er toch wel een brok in je keel
Om dat jij dat mag zien
Jij als enige misschien… 

Sandra"

              1981

Heerlijk jonge taal. Weg van ritme. Verplicht in rijm.
Het was een eerste liefde.
Die gevoelens móesten gevangen in tekst. Om vast te grijpen.
Om te begrijpen. 15 jaar.

Houden van taal. Spelen met woorden.
Beelden laten ontstaan met letters.
Zoeken naar hoe het klopte met mijn binnenleven.
Dagboek schrijven. Eerste dichten maken.
Over wat me bezighield.
Geboorte van een nieuwe gewoonte. Die nooit meer stopte.
Eerst op rijm. Later op ritme.
En soms met niets anders dan gewoon veel gevoel.
Dat het genoemd kan worden uit de volheid
vanuit mijn emotie-reservoir.

Ik kreeg mijn eerste echte vriendje.
Verliefd. Onwennig. Aantrekken, afduwen.
Vinden van mijn weg erin.
Ook met zoenen. Verdrinken in ogen, enzo.
Een omhulling ervan maken met tekst.
Woorden als getuigen. Van zoiets nieuws in mijn leven.
Nog steeds weet ik hoe ik mij toen voelde.
Met mijn eerste vriendje.

Veertig jaar geleden...