BEGRIP VAN 'DOOD'

Voor het eerst ontmoette ik de dood van nabij.
Natuurlijk overleed mijn opa toen ik een klein meisje was.
Maar nu was ik jong volwassen. En ineens kwam de dood intens dichtbij.
Oudste zus van mijn vader overleed plotsklaps.
Ongeloof. Angst. Verbijstering. Onrust. Onmacht.
Nog geen volwassen woorden om erover te praten.
Vanbinnen daarmee stuntelen.
Dus ik schreef.

"22 juli 1984.
Nu besef ik pas wat het leven is.
Leven is léven
en niet vooruitkijken naar alles dat nog komen gaat.
Leven is 
genieten van elke dag die je mee mag maken.
Leven is
houden van wat je elke dag opnieuw gegeven wordt.
Ook al is dat houden van vaak zo moeilijk uit te voeren.
Het móét, want het leven is zo kort.
Elke dag ìs leven...
Elke dag opnieuw.
Ik denk aan haar gezin, dat achterblijft. 
Ik denk aan ze. Leef met hen mee. 
Maar ik ben bang dat ik hun mate van verdriet niet in kan schatten.
God, help ze...."

Door de loop van de jaren met mijn nichten meermalen gepraat over het overlijden van hun moeder.
Over wat het in hun leven betekende.
Hoe het een wissel getrokken heeft in hun leven.
Hoe alles daarna anders werd voor hen.
Ik telde en tel mijn zegeningen dat mijn mam er nog mocht en mag zijn.
Bijna een raar schuldgevoel naar die meiden dat ik nog wél mijn moeder om me heen had.
En mijn vader.

Ik liep urenlang langs het water onderaan de dijk waaraan we woonden.
Om uit te waaien. Om mijn eigen gedachten te horen. 19 jaar.

"overleden zijn
niet meer zijn
een verleden

verwezen
loop ik langs het water
mijn handen 
diep in mijn zakken
om het trillen tegen te gaan

zo plotseling
zo ineens
is het dan mogelijk
dat iemand
in zo korte tijd
verleden tijd is geworden?

dat feit
verwart me
beangstigt me
doet me de realiteit
onder ogen zien

het begrip: 'dood'
dat nog zover weg leek
komt zo beangstigend dichtbij

het doet me 
ineens beseffen
dat alles zo betrekkelijk is

we kunnen
nóg zoveel willen
zoveel willen bereiken
zoveel plannen
wie vertelt ons
dat we het uit zullen
mogen
en kunnen voeren

ineens 
dringt het 
vreselijk pijnlijk tot me door
dat dit leven
tóch maar geleend is......

SdW, Nieuwendijk.